Πριν από μερικές μέρες ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Πέδρο Αντόνιο Δε Αλακρόν με τίτλο «Η ψηλή γυναίκα και άλλες αναληθοφανείς ιστορίες». Πρόκειται για πέντε ιστορίες ανθρώπων που έζησαν ή έκαναν κάτι που φαίνεται να ανήκει στο κόσμο της φαντασίας, που μοιάζει αναληθοφανές. Η πρώτη ιστορία αφορά έναν άντρα που φοβόταν ένα πράγμα περισσότερο από όλα στον κόσμο: να περπατάει μόνος του στο δρόμο και ο μόνος άνθρωπος που υπάρχει κοντά του να είναι μια γυναίκα. Θεωρούσε πως αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι μάγισσα, δαίμονας ή κάποιο στοιχειό. Αυτή είναι και η αγαπημένη μου ιστορία από το βιβλίο. Οι σκηνές περιγράφονται με τόση γλαφυρότητα που ένιωθα σαν να βλέπω κάποια ταινία τρόμου ή μυστηρίου, γιατί ανάμεσα σε αυτά τα δύο ισορροπεί ο συγγραφέας.
Μια ακόμη ιστορία που με εντυπωσίασε είναι αυτή του ποιητή και της Μούσας. Ο Αλόνσο Αλόνσο είναι ένας ποιητής που τυχαίνει να έχει την ίδια Μούσα με τον συγγραφέα. Για τον Αλακρόν αυτό είναι κάτι πολύ απλό, όπως θα μπορούσαν να έχουν την ίδια πλύστρα, έτσι έχουν την ίδια Μούσα. Η Μούσα στην περίπτωση του Αλόνσο Αλόνσο προσπαθεί να του δώσει έμπνευση για να γράψει κάτι, για να κάνει κάτι με τη ζωή του. Φτάνει μέχρι και το σημείο που του προτείνει να κρεμαστεί.
«Κι εσύ, δεσποινίς, πιστεύεις στην Κόλαση;»
«Εγώ πιστεύω σ’ εσένα», αποκρίθηκε η Μούσα.
Και του γύρισε την πλάτη.
Άλλωστε, έτσι κάνουμε όλοι στους ποιητές.
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα επίμετρο από την Δήμητρα Παπαβασιλείου το οποίο βάζει τον αναγνώστη μέσα στις σκέψεις και στην αισθητική του Αλακρόν. Η κάθε ιστορία, οι επιλογές των πρωταγωνιστών και τα βιώματα τους αποκτούν βαθύτερο νόημα διαβάζοντας το επίμετρο.