Κάποια στιγμή είχα δει μια ταινία του Αλμοδόβαρ με τίτλο «Το δέρμα που κατοικώ». Με είχε συγκλονίσει με τον ίδιο τρόπο που με συγκλόνισε το βιβλίο του SergiodelMolino.
Ο συγγραφέας με αφορμή την ψωρίαση που αποκτά ο πρώτος ήρωας του βιβλίου αφηγείται ιστορίες ανθρώπων που το δέρμα τους επηρέασε τη ζωή τους. Κι αυτό γιατί το δέρμα τους είναι διαφορετικό, παράξενο και ιδιαίτερο. Βέβαια, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι γείτονες, φίλοι ή συγγενείς του. Ούτε καν γνωστοί του. Ο Sergio del Molino γράφει για το δέρμα του Στάλιν, του Εσκομπάρ και του Ναμπόκοφ. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά γράφει και για κάποιες μάγισσες. Ή καλύτερα κάποια τέρατα.
Για τον Molino το δέρμα μας είναι ένα όργανο που μας βοηθά να κρύψουμε τον χαρακτήρα μας. Οπότε όταν αυτό γίνεται «μη κανονικό» κινδυνεύουμε να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό στον κόσμο, να δείξουμε το τέρας που κρύβουμε μέσα μας. Κάπου εδώ θέλω να του προτείνω να αφήσει την ψωρίαση και να γράψει ένα βιβλίο για το δέρμα με ακμή, να νιώσω κάποια ταύτιση.
Το «Δέρμα» είναι ένα έξυπνο, χιουμοριστικό και πρωτότυπο βιβλίο που δεν γίνεται να ξεχάσεις.